Hoe zwaar kan het zijn?

Ik werd gevraagd om mee de geloften voor een kameraad zijn huwelijk te schrijven. Door zijn autisme kan hij zich niet zo goed uitdrukken. Met alle plezier zeg ik dan 🙂

Ik heb er zelf ook wel wat van geleerd… Je kan jouw vrienden altijd maar beter en beter leren kennen. Dat is een mooie zegening.

Ik heb van hem geleerd hoe hij zijn emoties op een andere manier kan uitdrukken, wat zijn beeld is van zijn toekomstige EN vooral hoe de liefde tussen andere personen werkt. Voor mij is dit een plezier, nee, ik zal je nog meer zeggen, een eer en voorrecht om dat te mogen neerpennen.

Waar ik het wel even moeilijk mee had is het volgende… Hij wilde ook een stukje voor zijn dochter in de gelofte verwerken. En waarom is dat zo moeilijk vraag je jezelf waarschijnlijk af? Wel… zijn dochter is ondertussen 5 jaar, had kanker overwonnen. Maar 2 weken later herviel ze en nu is ze terminaal. 🙁 Ik ken haar vrij goed doordat mijn vriendin haar en het gezin opvolgde in ons ex-vrijwilligerswerk.

Vorig jaar zag ik de kleine meid, toen 4, op haar slechte moment in haar strijd tegen dat vieze beestje. En dan zie je haar weer in glorieuze stijl om haar dan weer te zien aftakelen, yuk! Het is een pijnlijk gegeven voor mij, en mijn vriendin.

Die “yuk” is niet op haar bedoeld hoor, eerder op die stomme kanker, ik ken dat vies beest namelijk zelf. En geloof me, het is een VIES ding.

Ik kan me maar half zo hard inbeelden hoe zweer het voor hen is. Ze hebben hun huwelijk een maand vervroegd omdat ze er alles aan wilden doen om haar erbij te hebben. En dan doen we er ook alles aan om ervoor te zorgen dat het tot in de puntjes kan worden voorbereid.

Ik vind het geweldig dat hij zijn dochter er ook bij wil betrekken… het is waarachtig een inspiratie voor mezelf!